Aretha Sadick podkreśla sztukę jako formę oporu: „Potężniejsze kreacje”

Aretha Sadick (37 l.) nadal występuje z przedstawieniem Avenida Paulista od Consolação do Paraíso w São Paulo do 29 czerwca. Grając dwa odrębne archetypy, aktorka zagłębia się w złożoną strukturę, która odzwierciedla kobiecość i czerń. W wywiadzie dla CARAS Brasil mówi o sztuce jako o formie oporu i debaty: „Potężniejsze dzieła” – mówi.

Teatr i poezja jako punkt spotkania

Po sukcesach w produkcjach audiowizualnych, takich jak Miasto Boga - Walka się nie kończy , Ofiary dnia , Reinkarnacja i Maski tlenowe (nie) spadną automatycznie , Aretha powraca raz jeszcze na scenę, do swojego rodzinnego miasta. W spektaklu Avenida Paulista , od Consolação do Paraíso , wyreżyserowanym przez Nelsona Baskerville’a (63), widzi szansę na bezpośredni dialog z miastem i jego uczuciami.

„Spektakl to ocean poezji o stolicy São Paulo. Wyobrażam sobie, że ludzie utożsamią się z relacją między rzeczywistością a życiem. Woda popłynie!” – komentuje.

Aby poradzić sobie ze złożoną strukturą dramatyczną, która wymaga grania kilku ról, Aretha korzystała z przygotowania fizycznego Marcela Evelina (63). „Był kluczowy w fizycznym ukazaniu esencji tak wielu postaci. W końcu każdy człowiek jest wieloraki, chociaż często chcemy o tym zapomnieć” – mówi.

Czarny protagonizm

W kinie Aretha wzruszyła wszystkich rolą Cinary w filmie Vítimas do Dia , który miał premierę w styczniu. Postać, która nawiązuje do codziennego życia czarnoskórych Brazylijek — i z tego właśnie powodu wymagała głębokiej, osobistej analizy. „Moimi referencjami dla Cinary były zdecydowanie kobiety w moim codziennym życiu. Przez wiele lat jako nastolatka wierzyłam, że praca recepcjonistki będzie moją jedyną opcją. Problemem nie jest praca, ale raczej bycie jedyną opcją dla niektórych grup społecznych” – wspomina.

Swoboda sceniczna charakteryzowała również doświadczenie filmowania: „Podejście teatralne pozwoliło na swobodniejsze aktorstwo, szczególnie w odniesieniu do mimiki twarzy. W pewien sposób przypomina nam, że nie ma potrzeby „płakać ładnie”” .

W scenie dzielonej z Bete Mendes (76) Aretha podkreśla związek kina i teatru. „To było potężne nakładanie się. Teatr, kiedy chce usunąć to, co zbędne i skupić się tylko na emocjach, które mają znaczenie”.

Występowanie u boku takich nazwisk jak Amaury Lorenzo (40) i Jéssica Ellen (32) było również niezwykłe dla aktorki, która potwierdziła w ten sposób pozycję, jaką zdobyła w branży. „Potwierdziłam swoje miejsce jako wschodząca gwiazda. Dostępność Amaury’ego, zawsze w miły sposób, przykuła moją uwagę. Jeśli chodzi o Jéssicę, oglądanie jej powrotu na scenę po macierzyństwie było bardzo piękne. Wniosła swoją kruchość na scenę z hojnością”.

Między oporem a ponownym wynalezieniem

Aretha również przechodzi przez intensywną fazę streamingu. W odcinku City of God - The Fight Doesn't Stop powróciła jako Koral , postać, która w nowym sezonie zyskała większą autonomię. „Jeśli w pierwszej fazie spełniała marzenia ze swoimi przyjaciółmi, teraz zaczyna realizować swoje własne. Wygląda na to, że miłość wzmocni odważne serce Koral” – mówi.

W Oxygen Masks (Will Not) Fall Automatically jego udział może być krótki, ale ma wielką symboliczną wagę: „To była okazja, aby nagrać na ekranie artystów nocy, którzy mnie bardzo zainspirowali. Wierzę, że będzie to bardzo piękne!”

Ekscytuje ją również różnorodność produkcji wykraczających poza ramy tradycyjnej telewizji. „Ta otwartość flirtu i mieszania odniesień uszlachetnia każdego. Moja obecność w tych pracach jest również sposobem na rozpoznanie i docenienie innych możliwych narracji”.

Sztuka jako środek walki

Mając w toku tak wiele projektów i planując kolejne, Aretha uważa, że ​​jej kariera rozwija się i potwierdza swoją wartość. „To był bardzo ważny i jednocześnie bardzo trudny moment” – przyznaje.

Niezależnie od tego, czy występuje na scenie czy na ekranie, jego obecność artystyczna niesie ze sobą zaangażowanie na rzecz zbiorowej wyobraźni. „Chcę nadal tworzyć jako aktorka, tworzyć nowe obrazy i poezję, a to jest to, co mogę przekazać światu”. I kończy z pewnością: „Sztuka jest formą oporu. A w tych czasach, bardziej niż kiedykolwiek, potrzebujemy tych potężnych kreacji, które rodzą się z pilności”.